Uit eten bij Loetje

De afgelopen twee jaar hebben niet veel van onze eetervaringen de website gehaald. Daar gaan we in 2020 verandering in brengen. En we beginnen met een restaurant dat, zoals de website vermeldt, is gevestigd aan de hippe Handelskade aan de mooie Waalhaven: Loetje. (nijmegen.loetje.nl)

Het van oorsprong Amsterdamse café-restaurant verspreidt zich de laatste paar jaar als een razende door Nederland. Tot groot genoegen van een deel van het eetpubliek, afgaande op de buzz in de stad toen het restaurant zich tweeënhalf jaar geleden vestigde aan de Kraanstraat. Alsof de Biefstukmessias zelf was opgestaan en zich had verwaardigd oostwaarts te trekken om eindelijk, eindelijk! de smachtende hongerigen in hun eigen thuisstad te voeden. Biefstukmessias, want op de biefstuk en vooral ook de échte Loetje jus (sic), laat het restaurant zich voorstaan.

Loetje Nijmegen is een enorm groot restaurant, met de allure van een hip grand café, strak aangekleed, veel hout. Het is niet druk als we maandag 10 februari binnenkomen. We krijgen een tweepersoonstafel toegewezen aan een lange muurbank, waar de lampen precies tussen de tafels hangen. Je moet er voorzichtig langs of onderdoor om je hoofd niet te stoten. De akoestiek van het restaurant is prima. Je kunt elkaar goed verstaan. Ook al spreken twee tafeltjes verderop twee mannen op luide toon Engels met elkaar. Met de internationale allure zit het dus wel goed. De dame van de bediening is van het vriendelijke no-nonsense-type, pittig, snel en efficiënt.

Onze drankjes zijn er in een oogwenk, samen met de menukaart. Daarop zijn alle gerechten gegroepeerd rond drie varianten van de beroemde biefstuk (met échte Loetje Jus!) Voor vegetarische gerechten moet je natuurlijk niet echt bij Loetje zijn. We tellen er twee. Een Poké Bowl - groenten in een hippe kom in plaats van een bord waarop ze net zo goed geserveerd hadden kunnen worden – (die je ook met tonijn, zalm of biefstuk kunt krijgen) en een gerecht met auberginerolletjes.

Als voorgerecht bestelt P. de garnalenkroketjes met toast. De kroketjes zijn smakelijk. Goed ingekocht, denken we. Jammer dat de blaadjes sla die erbij worden gegeven terminaal blijken te zijn en de toast van wit supermarktcasinobrood, waarover de toaster slechts licht heeft geademd, kan ons ook niet erg bekoren.

Ik heb de rundercarpaccio met truffelmayonaise. De plakjes vlees zijn te koud, in het midden nog bijna bevroren en erg flauw van smaak. Ik vraag me af of dit niet een kant-en-klare standaardverpakking uit de vriezer is die in de keuken uit het plastic wordt gehaald en op het bord wordt omgekeerd. In dit geval te kort voor het moment van serveren. De truffelmayo is wel oké, maar over de geboortestreek van de Parmezaanse kaas heb ik hevige twijfels. Ook tafelgenoot P. proeft. Volgens hem is Italië als land van herkomst bijna uitgesloten: ‘Een oude overrijpe Beemster komt denk ik dichter in de buurt.’ De pijnboompitjes zijn erg duur op dit moment, bij Loetje kan ik er, misschien daarom, ondanks de vermelding op de kaart niet één op mijn bord ontdekken.

We hebben de borden net leeg, als ze al worden afgeruimd en de (apart bestelde) salade en de vier sneetjes onbewerkt casinobrood voor het hoofdgerecht alvast op tafel worden gezet. Bediening en keuken lijken als een goed geolied team samen te werken. Zeker als de zaak helemaal vol zit, geen overbodige luxe.

Het brood vinden we weinig avontuurlijk, maar na het middelmatig tot slechte wegrestaurantbegin kijken we toch uit naar het pièce de résistance van onze maaltijd, Loetjes claim to fame, de biefstuk. We hebben er uiteraard frites bij besteld. Een goede steak frites met een mooie saus en salade is een brasserie-klassieker waarvoor je ons wakker mag maken.

Het befaamde hoofdgerecht en de frietjes volgen in rap tempo. We hebben allebei de meest aangeklede variant, ‘De Roode Waard’, biefstuk ossenhaas met uien, kippenlevers en spek en de échte Loetje jus! Dat wordt smullen…

Niet dus.

Wat op tafel verschijnt zijn twee borden met een Île Flottante van tamelijk smakeloze ongekruide ossenhaas in een diepe plas gesmolten margarine, waarin behalve het stuk vlees van alles drijft: bijkans tot pap gekarameliseerde ui, doorgebakken harde kippenlevers en bremzoute reepjes gebakken spek. Voor het eerst in ons leven zijn we oprecht blij de kleine biefstuk te hebben besteld in plaats van de XL. Het zou ons niets verbazen als alleen de biefstuk, zonder toevoeging van zout en peper, a la minute wordt gebakken en dat al het garnituur in grote warmhoudbakken staat door te garen om vervolgens op het bord een weinig subtiel huwelijk aan te gaan met het vlees. Is het vies? Nou nee, het is vooral vlak van smaak – op zo nu en dan een zoute spekhap na – en vet. Voor zover hij zich herinnert, is dit de eerste keer dat P. afziet van de mogelijkheid het bord lekker schoon te soppen. Het casinobrood blijft onaangeraakt. Ook voor de frites (van Aviko of een andere grote aardappelboer), met een overvloedige plens kant-en-klare mayo, is nog maar weinig plaats in de buik. Met de botersla is op zich niks mis, maar te winters aangemaakt, met een iets te zoetige dressing uit een knijpfles en spekjes (!) terwijl we snakken naar iets fris en citroenigs als tegenhanger van de heftige hap op onze borden. Een lichtpunt is de door de dame van de bediening geadviseerde wijn, een stevige Tempranillo. Maar die vaagt het laatste restje smaak van de biefstuk volledig weg. ‘Dit rund is voor niets gestorven’, verzucht P. ‘En als dit Loetjes standaard is, geldt dat voor elk rund dat, na te zijn geofferd voor de menselijke smaakpapillen en eiwitbehoefte, in de harteloze formulekeuken van Loetje verder wordt gemaltraiteerd! Doodzonde! Dat is het!’

Kan het toetje nog iets goed maken? Ik neem een bescheiden dessert, crème brulée. Helaas een bakje vanillepudding uit een fles of pak met een laagje gebrande suiker. Alweer een beetje vlak en liefdeloos. P. maakt gezien het voorafgaande een compleet achterlijke keuze, het Toetje van Loetje: gekarameliseerde peer met karamelijs met zeezout. Het is een overdadige niet eens erg lekkere suikerbom, die P. er voor het eerst sinds tijden aan doet herinneren dat hij toch echt diabetes heeft. Onder controle, maar dan moet je dit soort toetjes mijden als de pest.

Als ik opsta om te betalen knal ik - in gedachten - natuurlijk met mijn kop tegen de lamp. De pijn wordt niet verzacht door de rekening. Integendeel: € 94,00 voor het eten en € 24,00 voor de drankjes. Het staat in geen verhouding tot de kwaliteit van het gebodene. Maar misschien berekent Loetje de prijs aan de hand van het aantal genoten calorieën. In dat geval zijn we zelfs nog goedkoop uit.

Kees Oostindie culinaire dienstverlening ¦ 024 329 5911 / 06 4229 6889 ¦ info@keesoostindie.nl ¦ KvK 09120662 ¦ BTW NL 8215.17.715.B01